Η διατροφή, αποκτά τα τελευταία χρόνια την αξία που πρέπει να έχει στην ανθρώπινη καθημερινότητα, ευτυχώς κατ’ εμέ. Και αυτό γιατί μπορεί να αποτελέσει δομικό συστατικό της πρόληψης πολλών νόσων.
Μια κατηγορία νοσημάτων ομαδοποιούνται υπό τον τίτλο «χρόνια μη μεταδιδόμενα νοσήματα». Σε αυτά περιλαμβάνονται ο σακχαρώδης διαβήτης, οι καρδιαγγειακές παθήσεις, οι νεοπλασίες (καρκίνος), το Αλτσχάϊμερ και άλλα. Κοινό χαρακτηριστικό τους είναι η χρόνια διαδρομή και η μη μετάδοσή τους από άνθρωπο σε άνθρωπο. Είναι δηλαδή εκφυλιστικά νοσήματα που κατά κανόνα δεν θεραπεύονται και οδηγούν στην σταδιακή και προϊούσα έκπτωση της λειτουργικότητας, της ανεξαρτησίας και λοιπών αγαθών της ανθρώπινης φύσης.
Όλα αυτά τα νοσήματα, ως σύνολο, ευθύνονται για την πλειονότητα των ετήσιων θανάτων στον Δυτικό κόσμο. Για αυτόν ακριβώς το λόγο αποτελούν το μεγαλύτερο «υγειο-γενές» φόβητρο του σύγχρονου ανθρώπου. Για αυτόν ακριβώς τον λόγο και η βιομηχανία του παρα-φαρμάκου και οι τσαρλατάνοι κομπογιαννίτες στηρίζουν τις μπίζνες τους σε αυτό το φόβητρο. Και τι πουλάνε; Πουλάνε την ελπίδα της αφθαρσίας.
Με απλά και σύντομα λόγια… Ο ανθρώπινος οργανισμός για να ζήσει χρησιμοποιεί εξωγενή συστατικά είτε ως πηγές παραγωγή ενέργειας είτε ως δομικά συστατικά. Για τους ίδιους σκοπούς έχει την ικανότητά να παράγει ορισμένα δικά του, ενδογενή, συστατικά. Είτε καίει και «χτίζει» (αναβολισμός), είτε καίει και «γκρεμίζει» (καταβολισμός). Ο καταβολισμός και ο αναβολισμός συναπαρτίζουν τον μεταβολισμό.
Ο μεταβολισμός σημαίνει ζωή. Δίχως αυτόν δεν υπάρχει ζωή. Για την παραγωγή ενέργειας, για την συνέχιση της ζωής, τα ενεργειακά υποστρώματα οξειδώνονται (μεταφορά ηλεκτρονίων μέσω αλυσίδων). Ο μεταβολισμός όμως συνεπάγεται και παραπροϊόντα (ανεπιθύμητα ή άχρηστα προϊόντα). Κάποια από αυτά είναι οι ελεύθερες ρίζες οξυγόνου και έχουν βλαπτικές ιδιότητες για τα κύτταρα. Προκαλούν λοιπόν φθορά στον οργανισμό.
Επειδή όμως «τα πάντα με σοφία εποίησε», ο ανθρώπινος οργανισμός διαθέτει τους απαραίτητους αμυντικούς και επανορθωτικούς οργανισμούς απέναντι στην οξείδωση, το οξειδωτικό στρες, την οξειδωτική βλάβη και κάθε λογής “λεκτικό οξειδοπαράγωγο”. Δεν έχει όμως αμυντικούς μηχανισμούς έναντι των «οξειδωμάχων» τσαρλατάνων.
Όντως, αν θέλουμε να φτάσουμε το προσδόκιμο ζωής της γενιάς μας, οφείλουμε να προσέξουμε την διατροφή μας και να ενισχύσουμε μέσω αυτής, τους αντιοξειδωτικούς μηχανισμούς του οργανισμού μας. Ο τρόπος είναι απλός: φρούτα, λαχανικά, προϊόντα ολικής άλεσης να καταναλώνονται καθημερινά, σε ποικιλία και αφθονία και να ασκούμαστε τακτικά. Τρόφιμα με πολλά κορεσμένα και trans λιπαρά, κάπνισμα καθώς επίσης και ακατάλληλη θερμική κατεργασία (ψησταριές, τηγάνισμα κτλ) να περιοριστούν.
Είναι αυτά τα μέτρα αρκετά; Όχι πάντα. Αλλά αυτή η κατάσταση του «όχι πάντα» κάνει εμφανή την ύπαρξή της στις διάφορες εργαστηριακές εξετάσεις ή στην κλινική εικόνα του ασθενή. Υπάρχουν δηλαδή ευρήματα ανεπάρκειας. Τότε και μόνο τότε υπάρχει σύσταση, που τεκμηριώνεται επιστημονικά, για συμπληρωματική χορήγηση αντιοξειδωτικών ουσιών. Ειδάλλως είναι αχρείαστη.
Δεν σταματάει στο “αχρείαστη” όμως αυτό το τρένο. Επόμενη στάση: «επικίνδυνη». Ναι υπάρχουν περιπτώσεις που η συμπληρωματική χορήγηση αντιοξειδωτικών μπορεί να γίνει επικίνδυνη. Σε ποιες περιπτώσεις; Στις περιπτώσεις που οι τσαρλατάνοι εμπορεύονται την τελευταία ελπίδα του ασθενούς. Στο ανίατο. Στα αυτοάνοσα νοσήματα όπου η νόσος δεν θεραπεύεται αλλά ελέγχεται. Εκεί όπου συνταγογραφείται στον ασθενή ανοσοκατασταλτική αγωγή ώστε το ανοσοποιητικό του να «εξασθενίσει» και να πάψει να επιτίθεται με δριμύτητα στον υγιή οργανισμό, και έρχεται εν συνεχεία ο ημιμαθής τσαρλατάνος και συστήνει την λήψη αντιοξειδωτικών και μάλιστα σε υψηλές δόσεις. Γιατί; Για την ενίσχυση του ανοσοποιητικού!!! Για να μπορέσει το δυσλειτουργικό ανοσοποιητικό σύστημα του ασθενούς να καταστρέψει ολοκληρωτικά τον εαυτό του!!!
Καλό είναι να διαλέγουμε πολύ προσεκτικά και ορθολογικά σε ποιον θα απευθυνθούμε ώστε να ζητήσουμε βοήθεια για ένα πρόβλημα υγείας. Ειδικά στην σημερινή εποχή του «ότι δηλώσεις είσαι».
