Κατά τη διατροφή σε ασθενή με νόσο Crohn και συρίγγια, διακρίνουμε δύο περιπτώσεις. Αρχικά, έχουμε την περίπτωση συριγγίου σε απώτερο τμήμα του εντέρου. Σε αυτή την περίπτωση, σιτίζουμε τον ασθενή κατά προτεραιότητα από το στόμα. Έπειτα, διακρίνουμε την περίπτωση συριγγίου σε εγγύτερο τμήμα του εντέρου ή συριγγίου υψηλής παροχής. Στην περίπτωση αυτή η μέθοδος διατροφικής υποστήριξης του ασθενούς, αλλάζει σε αποκλειστική ή μερική παρεντερική διατροφή αντί για σίτιση από το στόμα.
Τι είναι τα συρίγγια
Συρίγγια ονομάζουμε την παρά φύσει (μη φυσιολογική) επικοινωνία του εντέρου, είτε με άλλο τμήμα του εντέρου, είτε με άλλα όργανα όπως η ουροδόχος κύστη, η μήτρα και το δέρμα. Ουσιαστικά, το συρίγγιο είναι ένας πόρος που ενώνει δύο τμήματα ή όργανα του σώματος που φυσιολογικά δεν επικοινωνούν. Τις περισσότερες φορές, τα συρίγγια είναι αποτέλεσμα χρόνιας φλεγμονής, όπως στην περίπτωση της νόσου Crohn. Μάλιστα, μπορούμε να διακρίνουμε αδρά την νόσο Crohn σε δύο μορφές: την συριγγοποιό και την στενωτική. Στην πρώτη, η νόσος δημιουργεί κατά κύριο λόγο συρίγγια και στην δεύτερη κυρίως στενώσεις του εντέρου.
Ποια είναι η αντιμετώπιση των συριγγίων
Σπάνια παρατηρούμε αυτόματη επούλωση των συριγγίων χωρίς την κατάλληλη θεραπευτική αγωγή. Η θεραπεία τους είναι κατά κανόνα χειρουργική. Σε κάθε περίπτωση λοιπόν η συμβουλή ενός χειρουργού είναι πολύτιμη.
Διατροφή σε νόσο Crohn με συρίγγια
Στην περίπτωση συριγγίου χαμηλής παροχή ή σε περιφερικό τμήμα του εντέρου (τελικός ειλεός ή κόλον), οι επιλογές σίτισης είναι πιο απλές. Για τη διατροφική υποστήριξη του ασθενούς, επιλέγουμε την φυσιολογική οδό από του στόματος. Την επιλογή μας αυτή την στηρίζουμε στο γεγονός πως η παροχή είναι χαμηλή και συνεπώς χαμηλές είναι και η απώλειες θρεπτικών συστατικών διαμέσου του συριγγίου. Επίσης, η ύπαρξη ενός συριγγίου χαμηλής παροχής στο τελικό τμήμα του λεπτού εντέρου δεν αναμένουμε να διαταράξει την διαδικασία της πέψης. Άρα πέψη και απορρόφηση παραμένουν σχετικά ανεπηρέαστες. Για αυτόν τον λόγο, σιτίζουμε τον ασθενή από το στόμα ώστε να διατηρήσουμε τις καθημερινές συνήθειες και την ποιότητα ζωής του.
Αντίθετα επιλέγουμε μεθόδους τεχνητής διατροφής σε περιπτώσεις συριγγίων σε εγγύς τμήματα του λεπτού εντέρου ή σε συρίγγια υψηλής παροχής. Στις περιπτώσεις αυτές αναμένουμε σοβαρή διαταραχή της πέψης και της απορρόφησης λόγω αυξημένων απωλειών θρεπτικών συστατικών. Έτσι, ο ασθενής θεωρούμε πως βρίσκεται σε διατροφικό κίνδυνο. Προκειμένου λοιπόν να διατηρήσουμε την θρέψη του σε ικανοποιητικά επίπεδα, επιλέγουμε να τον σιτίσουμε με εντερική ή παρεντερική διατροφή. Φυσικά, υπάρχουν και άλλες νεότερες τεχνικές χωρίς όμως να διαθέτουμε επαρκή αποτελέσματα για την αξία της καθημερινής τους εφαρμογής.
Η παρεντερική διατροφή, είτε αποκλειστική είτε συμπληρωματική στην εντερική διατροφή, μπορεί να καλύψει τις διατροφικές ανάγκες του ασθενούς ανεξάρτητα από την εντόπιση και την παροχή του συριγγίου. Έτσι λοιπόν έχει θέση σε κάθε διατροφική παρέμβαση σε αυτές τις περιπτώσεις. Ένας άλλος τρόπος θρεπτικής υποστήριξης είναι η εντερική διατροφή μέσω σωλήνα που τοποθετείται σε σημείο περιφερικότερα του συριγγίου. Θα πρέπει βέβαια να εξασφαλίσουμε ότι έπεται αρκετή απορροφητική εντερική επιφάνεια για την ολοκληρωμένη πέψη και απορρόφηση της παρεχόμενης τροφής.
