Ο διαιτολόγος, συνήθως είναι ο πρώτος επαγγελματίας υγείας στον οποίο θα απευθυνθεί ένας υπέρβαρος/παχύσαρκος άνθρωπος. Θα κληθεί να συστήσει στον πελάτη/ασθενή την παρέμβαση που ενδείκνυται για την περίπτωσή του. Για το λόγο αυτό, χρειάζεται εκπαίδευση και διαρκής επιστημονική ενημέρωση για να τον κατευθύνει ορθά. Χρειάζεται όμως και θάρρος για να «χάσει» ένα περιστατικό και να το παραπέμψει στον χειρουργό. Χρειάζεται θάρρος όμως και από την πλευρά του ασθενούς να ακούσει και να αποδεχθεί την αλήθεια που ίσως του σώσει τη ζωή.
Κάθε χειρουργική πράξη έχει μία πρόγνωση και τους κινδύνους της (επιπλοκές). Μάλιστα, αυτά τα δύο περιγράφονται με ποσοστά, διότι έχουν εφαρμοστεί ευρέως. Και η ευρεία αυτή εφαρμογή τους παρέχει την απαιτούμενη εκπαίδευση και εμπειρία στον χειρουργό. Το επίπεδο εκπαίδευσης, την εμπειρία και την ικανότητα ενός χειρουργού, δεν μπορεί να την κρίνει το ευρύ κοινό, παρά μόνο ένας επαγγελματίας με την ανάλογη εξειδίκευση.
Πριν το χειρουργείο
Πριν από κάθε χειρουργική πράξη, ο ασθενής ενημερώνεται για την αναγκαιότητά της, τις εναλλακτικές επιλογές, τους κινδύνους καθώς επίσης και για τα αναμενόμενα αποτελέσματα αυτής. Η τοποθέτηση γαστρικού δακτυλίου είναι από τα πιο απλά βαριατρικά χειρουργεία, φαίνεται να έχει όμως από τα υψηλότερα ποσοστά επιπλοκών μετεγχειρητικά. Οι άλλες εναλλακτικές, έχουν μικρότερα ποσοστά επιπλοκών μεν, αλλά είναι πιο παρεμβατικές και υπάρχουν αντενδείξεις διενέργειάς τους σε ορισμένες πληθυσμιακές ομάδες δε. Όπως είπα και πριν όμως, εμείς δικαιούμαστε να έχουμε γνώμη, όχι κρίση.
Πολύ πριν το χειρουργείο
Η παχυσαρκία δεν είναι μια πάθηση με οξεία διαδρομή. Η εξέλιξή της είναι χρόνια και προϊούσα. Αυτό σημαίνει ότι έχουμε πολλές ευκαιρίες να δράσουμε και να ανακόψουμε την πορεία της, πριν φτάσουμε στο έσχατο σημείο. Πριν τη δράση υπάρχει η σκέψη και ο προβληματισμός. Προβληματισμό μας δημιουργούν τα ερεθίσματα του περιβάλλοντός μας και συστατικά στοιχεία του περιβάλλοντος αυτού κατά την ανήλικη ζωή αποτελούν κυρίως η οικογένεια, ο οικογενειακός περίγυρος, οι εκπαιδευτικοί και οι συνομήλικοι.
Εάν δεν υπάρξει ο προβληματισμός, το λάθος πρέπει να αναζητηθεί σε αυτά τα συστατικά στοιχεία. Πρέπει να αναζητηθεί σε προτροπές του τύπου «αν γράψεις καλά στο διαγώνισμα, θα φας παγωτό», ή του τύπου «φάε τα φασολάκια σου και μετά θα φας και παγωτό» ή ακόμη και το «πάρε χρήματα να φας έξω, γιατί είμαι κουρασμέν_ για να μαγειρέψω» (η κατάληξη δικής σας). Πριν την συμπληρώσετε όμως, θα πρέπει να γνωρίζετε ότι η μητέρα είναι ίσως το ισχυρότερο κοινωνικό πρότυπο για τα παιδιά αναφορικά με τη διαμόρφωση διατροφικών συνηθειών από μέρους τους.
Ποιο είναι το έσχατο σημείο
Πιο πριν μιλήσαμε για το έσχατο σημείο πριν το οποίο οφείλουμε (στον εαυτό μας) να αναλάβουμε δράση και να αναχαιτίσουμε την υπέρμετρη αύξηση του βάρους και την συσσώρευση λιπώδους ιστού. Γιατί, αν φτάσουμε το σημείο αυτό, τότε πρέπει να κάνουμε κάτι άμεσο για να προλάβουμε. Τι να προλάβουμε; Το δυσάρεστο. Η παχυσαρκία δεν είναι μόνο ένα αισθητικό πρόβλημα. Είναι μία νόσος και μπορεί να οδηγήσει ακόμη και στην απώλεια της ανθρώπινης ζωής. Για το λόγο αυτό, υπάρχουν οδηγίες από επίσημους οργανισμούς για το πότε η αντιμετώπισή της πρέπει να περάσει από τις αναίμακτες παρεμβάσεις (δίαιτα, άσκηση) στις αιματηρές (βαριατρικό χειρουργείο).
Για να το πούμε με απλά λόγια: ένας παχύσαρκος άνθρωπος με δείκτη μάζας σώματος (ΔΜΣ) 38kg/m2 και σακχαρώδη διαβήτη από 10ετίας, μπορεί να χρειάζεται 9 μήνες από σήμερα για να επιστρέψει στο εύρος ΔΜΣ που ορίζεται ως υγιές με άσκηση και δίαιτα, αλλά το θανατηφόρο έμφραγμα να τον περιμένει σε 4 μήνες. Αυτός ο άνθρωπος μπορεί όμως να σωθεί εάν καταφύγει σε ένα βαριατρικό χειρουργείο μέσα στον επόμενο μήνα. Αυτός ο άνθρωπος μπορούσε όμως να σωθεί, εάν τους προηγούμενους 12 μήνες είχε ακολουθήσει πρόγραμμα διατροφής και άσκησης υπό την καθοδήγηση διαιτολόγου και είχε μειώσει το βάρους του.
Το χρέος του διαιτολόγου
Ο διαιτολόγος, συνήθως είναι ο πρώτος επαγγελματίας υγείας στον οποίο θα απευθυνθεί ένας υπέρβαρος/παχύσαρκος άνθρωπος. Θα κληθεί να συστήσει στον πελάτη/ασθενή την παρέμβαση που ενδείκνυται για την περίπτωσή του. Για το λόγο αυτό, χρειάζεται εκπαίδευση και διαρκής επιστημονική ενημέρωση για να τον κατευθύνει ορθά. Χρειάζεται όμως και θάρρος για να «χάσει» ένα περιστατικό και να το παραπέμψει στον χειρουργό. Χρειάζεται θάρρος όμως και από την πλευρά του ασθενούς να ακούσει και να αποδεχθεί την αλήθεια που ίσως του σώσει τη ζωή.
