Να τιμάτε τον λόγο σας. Σε κάθε έκφανση της ζωής σας. Από yes I do, μέχρι το φαγητό. Ναι, μέχρι και στο φαγητό.
Δείγμα της ισχύος του χαρακτήρα
Όταν δίνουμε μία υπόσχεση (ακόμη και στον ίδιο μας τον εαυτό) δεσμευόμαστε, ή τουλάχιστον έτσι θα έπρεπε να συμβαίνει, να πραγματοποιήσουμε κάτι σε μελλοντικό χρόνο. Τότε που τα δεδομένα που έχουμε μπροστά μας πολύ πιθανόν να έχουν αλλάξει. Τότε που όλα μπορεί να είναι εντελώς άβολα και ασύμφορα ή ακόμη και βασανιστικά για τον εαυτό μας.
Όταν λοιπόν θα υποσχεθούμε στον εαυτό μας «από Δευτέρα θα φροντίσω τη διατροφή μου», θα πρέπει να έχουμε στο νου μας ότι δεν θα βρισκόμαστε πάντα στην κατάσταση που υποσχεθήκαμε κάτι τέτοιο. Δεν θα είναι πάντα Σαββατόβραδο, μετά από πλουσιοπάροχο τραπέζι που ετοίμασε κάποιος άλλος για να μας περιποιηθεί (συνήθως τότε το λέμε).
Θα έρθουν ώρες που θα πρέπει να αποφύγουμε τις υπερβολές στο κόκκινο κρέας ή τη λαχταριστή σως. Θα έρθουν ώρες που θα πρέπει να βγούμε στο θερμό καλοκαιρινό μεσημέρι μετά τη δουλειά για να πάμε να ψωνίσουμε από το σούπερ μάρκετ και έπειτα να ετοιμάσουμε ένα σπιτικό μεσημεριανό. Τότε είναι που θα αποδειχθεί το πόσο ισχυρός είναι ο χαρακτήρας μας, ώστε να τηρήσουμε την υπόσχεση που δώσαμε στον εαυτό μας.
Η αθέτηση γεννά αθέτηση
Πιάνουμε το παράδειγμα από εκεί που το αφήσαμε. Σχολάμε ένα καλοκαιρινό μεσημέρι, δεν έχουμε προνοήσει για μεσημεριανό και γυρνάμε στο σπίτι πεινασμένοι ωσάν λύκοι. Το πρώτο πράγμα που σκεφτόμαστε είναι «σουβλάκια». Το δεύτερο είναι «έλα μωρέ τώρα, σήμερα μόνο, το μεσημέρι μόνο, και από το βράδυ συνεχίζω τη διατροφή». Δεν θα είναι όμως μόνο αυτό. Το ένα ολίσθημα φέρνει το επόμενο. Και η κατάληξη ποια είναι;
Η διαρκής υπαναχώρηση από τις δεσμεύσεις μας (διατροφή εν προκειμένω), μας οδηγεί στην υιοθέτηση της ηττοπάθειας και του αισθήματος ανικανότητας. Δηλαδή, το πρώτο ολίσθημα θα φέρει το δεύτερο και το δεύτερο τη σκέψη «τώρα που δουλεύω ως αργά/τώρα που πνίγομαι στη δουλειά/τώρα που είναι καλοκαίρι/τώρα που ο Ερμής είναι ανάδρομος, δεν μπορώ να ασχοληθώ και με τη διατροφή. Άστο για αργότερα». Γελαστήκαμε οικτρά όμως… Κάπου στο θαυμαστό εγκέφαλό μας πρέπει να υπάρχει μια κρυφή μνήμη, από την οποία ανακαλούμε δεδομένα παραίτησης, φυγοπονίας και ηττοπάθειας σε κάθε δύσκολη συγκυρία, ενθυμούμενοι παλαιότερες παρόμοιες καταστάσεις.
Η αθέτηση γεννά απαξίωση
Ίσως διαβάζοντας αυτά να σκέφτεται κανείς ότι είναι ανθρώπινο να παραιτείται κανείς από μία προσπάθεια. Να νιώθει πιεσμένος ή ότι άλλο και να τα παρατάει. Ανθρώπινο είναι να αποτυγχάνεις αφού φτάσεις μέχρι το τέλος, όχι να πετάς λευκή πετσέτα στον πρώτο γύρο. Ευτυχώς υπάρχει και το συναίσθημα της ενοχής. Και θα πρέπει να το ακούμε και να μην το αγνοούμε. Είναι ένας «μηχανισμός άμυνας» που μας ειδοποιεί ότι τραβάμε την κατηφόρα. Και αυτή η κατηφόρα τερματίζει σε δυσπιστία προς τις ικανότητες του ίδιου μας του εαυτού, όπως επίσης και στην απαξίωση και τον γέλωτα τρίτων προς το πρόσωπό μας αφού μας βλέπουν να αθετούμε τις πύρινες και στομφώδεις υποσχέσεις που δίνουμε. Την επόμενη φορά λοιπόν που θα πούμε «θα ασχοληθώ με τη διατροφή μου», καλό θα ήταν να το διπλοσκεφτούμε και να το αποφασίσουμε γνωρίζοντας ότι θα έρθουν και δύσκολες μέρες. Πάντως ότι πούμε, θα ασχοληθώ/δεν θα ασχοληθώ, ένα μετράει.
Να τιμάμε το λόγο μας.
