Στα χρόνια που πήγαινα εγώ σχολείο υπήρχε ένα μάθημα με το όνομα «σχολικός επαγγελματικός προσανατολισμός». Ανάθεμα αν πρόσεχε κανείς. Είναι όμως αυτός ο λόγος που φτάσαμε σε αυτό το τουρλουμπούκι; Ίσως. Ίσως και όχι. Ίσως είναι και αυτό που ακούγεται σήμερα: «ότι δηλώσεις είσαι». Τα πράγματα όμως είναι απλά και αδίκως τα μπερδεύουμε.
Ο διαιτολόγος έχει σπουδάσει διαιτολογία και ο σεφ γαστρονομία. Ο διαιτολόγος έχει τις γνώσεις να σιτίσει έναν ασθενή με διαβητική νεφροπάθεια ενώ ο σεφ όχι. Αντίστοιχα ο σεφ γνωρίζει πολύ καλύτερα από τον διαιτολόγο τον συνδυασμό των γεύσεων, των αναλογιών και των οπτικών ερεθισμάτων που θα βάλει στο πιάτο ώστε να το κοιτάμε και να μας ανοίγει η όρεξη.
Όταν λοιπόν αναζητούμε μια υπηρεσία, για να πάρουμε αυτό που θέλουμε και αυτό που αξίζουμε, αυτό το οποίο δίνει αξία στα χρήματά μας, πρέπει να κάνουμε εστιασμένη και ορθολογική αναζήτηση. Αφού όταν θέλουμε να αγοράσουμε ένα αξιόπιστο αυτοκίνητο κοιτάμε το σύστημα πέδησης, τον κυβισμό της μηχανής, τις διαστάσεις των ελαστικών κλπ γιατί όταν θέλουμε να αγοράσουμε μια ποιοτική διαιτολογική υπηρεσία να αναζητούμε έναν σεφ πίσω από το γραφείο του διαιτολόγου; Αν κατά την αγορά του αυτοκινήτου επιλέγαμε με βάση το χρώμα των καλωδίων και των σωληνώσεων της μηχανής πόσο σίγουροι θα νιώθαμε για την αγορά μας; Ή μήπως υπάρχει αυτοκίνητο του οποίου η χρηστική αξία αυξάνεται με βάση αυτά τα χρωματικά χαρακτηριστικά;
Τα πράγματα είναι απλά και κάθε υπηρεσία είναι χρήσιμη. Είναι όμως και διαφορετική από τις άλλες. Με απλά λόγια, ο διαιτολόγος γνωρίζει (ή τουλάχιστον οφείλει να γνωρίζει) το τι και το γιατί που απαντά κάθε διατροφικό ερώτημα. Ο σεφ μπορεί να δώσει απάντηση στο πως, που αποσκοπεί στην τέρψη των γευστικών καλύκων της γλώσσας.
