Ο τίτλος αποτελεί παράφραση ενός γνωστού συνθήματος της ΑΕΚ. Οι μύστηδες του γηπεδισμού το γνωρίζουν. Παρότι όμως ποδόσφαιρο και διατροφή συναντώνται μόνο στην καντίνα έξω από το γήπεδο, οι δύο προτάσεις (μία γηπεδική και μία διαιτολογική) αποδίδουν το ίδιο νόημα. Τη αδιαφορία που γεννά το πάθος για την επίτευξη του σκοπού, προς κάθε πειρασμό.
Η φράση αυτή φανερώνει την νοητική και ψυχική κατάσταση του ανθρώπου που έχει θέσει ως στόχο την υιοθέτηση ενός υγιεινού και ισορροπημένου προτύπου διατροφής. Φανερώνει ότι αυτός ο σκοπός είναι η απόλυτη προτεραιότητά του και μπροστά σε αυτόν, χαλαλίζει κάθε τερψιλαρύγγια απόλαυση.
Το έχετε νιώσει; Αν ναι, πόσο τονωτικό και «ντοπαριστικό» είναι το αίσθημα του να παραδίνεσαι στην εγκράτειά σου απέναντι σε ένα πειρασμό; Μ; Πολύ ε;
Και στην αντίπερα όχθη, πόσο άσχημο είναι το συναίσθημα του να έχεις ξεφύγει για άλλη μια φορά στο φαγητό. Το συναίσθημα του να αντιλαμβάνεσαι πως έχεις καταναλώσει και πάλι τις ημερήσιες θερμίδες σου σε ένα γεύμα, σε ένα σνακ. Το να τσαλακώνεις και να πετάς στα σκουπίδια για άλλη μια φορά, τον κόπο των προηγούμενων ημερών/εβδομάδων. Το να κλωτσάς την ευκαιρία να πιάσεις το στόχο σου, να την κλωτσάς να πάει κάποιους μήνες αργότερα. Το να αναγκάζεσαι να πεις ψέματα για άλλη μια φορά σε όσους παρακολουθούν την προσπάθειά σου και συνεισφέρουν σε αυτή.
Για μια φορά, φτάσε μέχρι τέλους. Για μια φορά πιάσε πρώτα το στόχο σου και μετά κατρακύλα πάλι αν θες. Τουλάχιστον θα έχεις να λες μια ιστορία, ότι κάποτε τα κατάφερες. Δεν θέλεις ούτε αυτό;
