Διατροφή στην άνοια, ένα παράδειγμα με το οποίο γίνεται εμφανές ότι η διατροφή δεν είναι μόνο δίαιτα, είναι συστατικό της ζωής της ίδιας.
Είδατε την πρόσφατη ταινία με πρωταγωνιστή τον Anthony Hopkins που υποδύονταν έναν πατέρα που έπασχε από άνοια; Αν όχι τότε δείτε την: The Father. Αν ναι, τότε σίγουρα παρατηρήσατε πως παρέλειψαν σημαντικές εκφάνσεις της ζωής του ασθενούς που πάσχει από άνοια. Φυσικά το έκαναν με σκοπό να δώσουν έμφαση στο συναισθηματικό κόσμο του ασθενούς και τις εναλλαγές του.
Τι έλειπε από την ταινία;
Παρέλειψαν όμως (κατά την ταπεινή μου άποψη) ένα βασικό κομμάτι της καθημερινότητάς του. Τα γεύματα. Εκεί ίσως φαίνονταν καλύτερα η δυσκολία που αντιμετωπίζει στην καθημερινότητά του ένας ασθενής με προχωρημένη άνοια. Ίσως μάλιστα φαίνονταν καλύτερα οι δυσκολίες που αντιμετωπίζει και ο φροντιστής του.
Δεν τονίστηκε επαρκώς ότι ο ασθενής δεν μπορεί πια να συνειδητοποιήσει ότι πλησιάζει η ώρα που η οικογένεια καταναλώνει το κυρίως γεύμα. Δεν μπορεί πια να συνδέσει το αίσθημα κοιλιακού πόνου λόγω πείνας, με τη λήψη φαγητού. Ακόμη και στις περιπτώσεις που κάνει τη σύνδεση αυτή, ίσως δεν είναι σε θέση να εκφράσει την επιθυμία του για λήψη γεύματος.
Προχωρώντας λίγο παρακάτω, πάμε στη μοναδική σκηνή που δείχνει τον Hopkins, την κόρη του και τον μνηστήρα της να γευματίζουν. Ακόμη και η σκηνή αυτή δεν εστιάζει στη συμπεριφορά του ασθενούς κατά το φαγητό. Ίσως εάν τονίζονταν η ανικανότητα του ασθενούς να συνδέσει την εικόνα των μαχαιροπήρουνων με τη χρήση τους, ίσως εάν ο ηθοποιός «έπαιζε» με το φαγητό του αντί να το τρώει, να γίνονταν εμφανής η ανάγκη που έχει για υποστήριξη από τον φροντιστή του κατά τη διάρκεια των γευμάτων.
Τι θα έπρεπε να τονιστεί για τη διατροφή στην άνοια;
Αν λοιπόν γίνονταν όλα αυτά, ο θεατής θα αντιλαμβάνονταν ότι η λειτουργικότητα του ανοϊκού ασθενή είναι πολύ χαμηλή στην προχωρημένη νόσο. Ότι η ανάγκη για φροντίδα είναι πολύ μεγάλη. Ότι, παρά το γενονός ότι αυτή μπορεί να παρέχεται, η αναγνώριση και η ευγνωμοσύνη για αυτό είναι ελάχιστη. Για αυτόν ακριβώς το λόγο, σε αυτές τις περιπτώσεις ασθενών, δεν αρκεί η φροντίδα του ασθενούς. Είναι απαραίτητη και η ψυχολογική υποστήριξη του φροντιστή του.
Αν λοιπόν γίνονταν όλα αυτά, ο θεατής θα αντιλαμβάνονταν τη δυσκολία επιβίωσης ενός τέτοιου ανθρώπου που ζει μόνος. Θα αντιλαμβάνονταν ότι η διατήρηση της ζωής περνά μέσα από τη διατροφή. Ακόμη και αν η τελευταία δεν σχετίζεται άμεσα με την πορεία της νόσου (ίσως η ισορροπημένη διατροφή να συμβάλλει στην πρόληψη της).
Παρόλα αυτά, η ταινία ήταν εξαιρετική, και η ερμηνεία του Hopkins για άλλη μια φορά υπέροχη.
