Προσπαθείς. Αποτυγχάνεις. Προσπαθείς ξανά. Αποτυγχάνεις ξανά. Και κάθε φορά ξεκινάς με την ίδια λαχτάρα, πιστεύεις πως είσαι έτοιμος να αντιμετωπίσεις τον εφιάλτη των κιλών, βλέπεις τον στόχο να βρίσκεται κοντά…. Μα αποτυγχάνεις ξανά.
Αναρωτιέσαι που γίνεται το λάθος. Το λάθος είναι του διαιτολόγου σκέφτεσαι, μπορεί να είναι και λάθος που τρώω πολλή σαλάτα σκέφτεσαι ξανά. Μήπως και η περίοδος που δεν σε αφήνει να χάσεις λίγα γραμμάρια παραπάνω? Στο τέλος καταλήγεις πως φταίνε όλα αυτά. Και ηρεμείς, αφήνεσαι σε με επόμενη χρονική στιγμή όπου θα υπάρξει ο τέλειος διαιτολόγος, η τέλεια δίαιτα, ο τέλειος συγχρονισμός των πλανητών και εσύ θα καταφέρεις να διώξεις ότι περιττό κουβαλάς. Εκτός από τον λάθος τρόπο σκέψης σου.
Θέλει τέχνη να σκαρφίζεσαι πάντα έναν λόγο κακής έκβασης μιας προσπάθειας. Κάποια στιγμή στερεύει η φαντασία, καλείσαι να αντιμετωπίσεις την πραγματικότητα.
Κάθε αλλαγή χρειάζεται ανακατατάξεις και αναθεωρήσεις, που είναι δύσκολες. Η αλλαγή στο σωματικό μας βάρος απαιτεί αλλαγή στον τρόπο που αντιμετωπίζουμε το φαγητό. Και αυτή η σχέση μας με το φαγητό είναι τις περισσότερες φορές σχέση εξάρτησης, χαρακτηρίζεται από εξάρσεις υπερφαγίας, από υπερκατανάλωση παντός είδους junk food, από έντονες συναισθηματικές μεταπτώσεις.
